1939ம் ஆண்டு சாலூர் என்ற சிறிய கிராமத்தில் ஆரம்பிக்கும் கதை 1945ல் தேயிலைத்தோட்டத்தில் முடிகிறது. சாலூரில் வசிக்கும் ராசாவும் (அதர்வா) அவனைக் காதலிக்கும் அங்கம்மாவும் (வேதிகா) என படத்தின் முற்பாதியை கலகலப்பாகவே கொண்டுசென்றிருக்கிறார் பாலா. அதிலும் ராசாவின் பாட்டி வரும் ஒவ்வொரு சீனிலும் தியேட்டர் சிரிப்பலையில் மிதக்கிறது. அதர்வா “இப்பலாம் எனக்கு கனாவுல அங்கம்மாதான் தெரியறா” எனக்கூற அதற்கு அந்தப் பாட்டி “எனக்கு கனாவுல நீங்க ரெண்டு பேரும் பிச்சை எடுக்கற மாதிரிதான் தெரியுது” என கலாய்க்கும் இடம் உண்மையிலேயே சந்தானத்தின் பாட்டியாக இருப்பாரோ எனும் சந்தேகத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

“செங்காடே” எனும் பாடல் தொடங்க ஊர் மக்கள் அனைவரும் கிளம்பும் அந்தக் காட்சி மாண்டேஜுகளாய் நம் கண் முன் விரிகிறது. ராசாவும் அவர்களுடன் கிளம்புகின்றான். அங்கம்மா கிராமத்திலேயே இருந்து விடுகிறாள். இந்தப் பாடலின் வரிகள் ஒவ்வொன்றும், அவ்வூர் மக்கள் தேயிலைத் தோட்டத்தில் அனுபவிக்கப் போகும் கொடுமையை முன்னேயே சொல்லி நம்மை அப்படியே உலுக்குகின்றன. கிட்டத்தட்ட 48 நாட்கள் நடைப்பயணமாகவே நடந்து சென்று தேயிலைத்தோட்டத்தை அடையும் தருவாயில் பசி,வெயில் கொடுமையால் ஒருவன் மயக்கம் போட்டு விடுகின்றான். “அவனை இனிமேல் காப்பாற்ற முடியாது. குழி தோண்டிப் புதைக்கவும் நேரமில்லை” என்று அப்படியே விட்டு விட்டு, கதறுகின்ற அவனது மனைவியைத் தரதரவென்று மண்ணோடு இழுத்துச் செல்கின்றான் கங்காணியும் அவனது ஆட்களும். செத்துப் போய்விட்டதாக நினைத்த அந்த மனிதன் குற்றுயிரும் குலையுயுருமாய் தவித்து தன் கையை மெல்ல உயர்த்தும் அந்தக் காட்சியில் ஆரம்பிக்கும் அதிர்ச்சி அதற்குப் பின்பு அவர்கள் அனுபவிக்கப்போகும் கொடுமைகளுக்கு முன்னோடியாக அமைந்து நம் கண்களை குளமாக்குகிறது.

இதற்குப் பிறகு நடக்கும் காட்சிகளனைத்தும் சொல்லிப் புரியவைக்க முடியாது. திரையில் கண்டு உணர்ந்து கொள்ளுங்கள். பாலா முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவில் இந்தப் படத்துக்காக நிறைய மெனக்கெட்டிருக்கிறார் என்பதைப் படம் பார்க்கும்போது உணர முடிகிறது. முதல் 20 நிமிடத்திலேயே சாலூரின் வாழ்க்கைமுறை நமக்கு நன்றாக விளங்கி விடுகிறது. அதிலும் முதல் 5 நிமிடம் எனக்கு அந்த வட்டார வழக்கு பிடிபடவே இல்லை. அதற்கப்புறம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் புரிந்து நானும் அந்த மக்களோடு மக்களாகக் கலந்து விட்டேன். நாஞ்சில் நாட்டு வட்டார வழக்கை அப்படியே தனது வசனத்தில் கொண்டு வந்திருக்கிறார் நாஞ்சில் நாடன்.

“நியாஆஆஆஆயமாஆஆஆரேஏஏஏஏஏஏ” என்று கொட்டடித்துக்கொண்டே அறிமுகமாகும் அதர்வா அப்படியே ஒட்டுப்பெறக்கி (என்ற) ராசாவாகவே வாழ்ந்துள்ளார். “ராசா வண்டிய விட்டுருவேன்” என்று கூறும்போது அவரது வெகுளித்தனமும் அதே வசனத்தை கல்யாணப்பந்தியில் சாப்பாடு போடாத போது கண்கலங்கிக்கொண்டே கூறும்போது அவரது ஏமாற்றமும் வெளிப்பட்டு நடிப்பில் மிரள வைக்கிறார். “ராசாக்குப் பசிக்குதில்லா” எனும்போது நமக்கு அந்த ஏமாற்றத்தின் வலி புரிந்து நம்மையும் அழ வைக்கிறார்.

வேதிகா துடுக்குத்தனமான “அங்கம்மா”வாக வந்து மனதைக் கொள்ளை கொள்கிறார். அழகான வேதிகாவுக்கு கருப்பு பெயிண்ட் அடித்து அங்கம்மாவாக மாற்றியிருக்கிறார்கள். நடிப்பிலும் வெகுவாக முன்னேறியிருக்கிறார். தன்ஷிகா கனமான ஒரு பாத்திரத்தில் நடித்திருக்கிறார். இது போக “கங்காணி” ஜெர்ரி, “போலி மருத்துவர்” சுப்ரமணியபுரம் சித்தன், போலி சாமியார், ராசாவின் பெரியப்பா, அதுபோக அந்த ஊர்மக்களாக நடித்திருக்கும் 200 பேர் என ஒவ்வொருவரும் இந்தப் படத்தின் கருத்தாழம் அறிந்து நன்றாக நடித்திருக்கின்றனர்.

படத்தின் மற்றொரு பெரிய பலம் ஒளிப்பதிவு. சாலூர் கிராமத்தின் வீதிகளைக் காண்பித்த படியே கேமரா பயணிக்கும் அந்த முதல் காட்சியிலேயே அந்தக் கிராமத்தின் அழகைக் கண் முன் நிறுத்தி விடுகின்றார் ஒளிப்பதிவாளர் செழியன். அங்கு ஆரம்பிக்கும் அவரது அதகளம் கடைசிக்காட்சியில் 360 டிகிரி கோணத்தில் தேயிலைத்தோட்டத்தைச் சுற்றிக் காண்பித்து அதர்வாவின் அலறலைக் காண்பிக்கும் போது தான் முடிகிறது. கதையோடு நம்மை ஒன்றுவதில் ஒளிப்பதிவு மாபெரும் பங்கு வகிக்கிறது. முதல் பாதியில் செபியா டோனும் இரண்டாம் பாதியில் கரும்பச்சை டோனும் கலந்து ஒளிப்பதிவியிருக்கிறார்.

கலை இயக்குனர் ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் தேவையானதை நிறைவாக செய்திருக்கிறார். 1940 களைக் கொண்டு வர நிறைய உழைத்திருக்கிறார். குறிப்பாக போலி வைத்தியரின் ஒற்றைக் கண்ணாடி, உடைகள், குடிசைகள், அந்தக்கால கல்யாணம், வாழையிலைக்குப் பதில் அரச இலை, தண்ணீர் வைக்க கொட்டாங்கச்சி, கூழ் குடிக்க பழைய மண்பாத்திரம் என கூர்ந்து கவனித்து வேலை செய்திருக்கிறார்.

இவ்வளவு அருமையான படத்தில் குறைகள் ?? கண்டிப்பாக இருக்கின்றன. பாலா செய்த மாபெரும் தவறு படத்திற்கு இசையமைப்பாளராக ஜி.வி.பிரகாஷை பணித்தது தான். பாடல்களில் கூட இசை ஏதோ பரவாயில்லை. ஆனால் பிண்ணனி இசையில் கந்தரகோளப் படுத்தியிருக்கிறார். . படத்தின் பல காட்சிகளில் பிண்ணனி இசை தனியாகத் துருத்திக்கொண்டு தெரிகிறது. சில காட்சிகளில் மனதைப் பிழியும் காட்சியமைப்பு இருந்தும் பிண்ணனி இசையால் அதன் தாக்கம் குறைந்துபோய் விடுகிறது. 

இதற்கு முன்பு “நீதானே என் பொன்வசந்தம்” பதிவில் இளையராஜாவைப் பற்றி கொஞ்சம் தரக்குறைவாக எழுதியிருந்தேன். இப்படிப்பட்ட காதல் படத்திற்கு ஏ.ஆர். தான் சரியாக இருப்பார் என கூறியிருந்தேன். இப்போது “பரதேசி” படம் பார்க்கும் போதும் அதே போன்றதொரு உணர்வு தோன்றியதை மறுக்க முடியவில்லை. இளையராஜா இருந்திருந்தால் “பரதேசியின்” தாக்கம் அப்படியே நம் மனதின் ஆழத்தில் பாய்ந்திருக்கும். அவரது பிண்ணனி இசையின் வீரியம் அப்படி. ஒவ்வொரு நிமிடமும் இந்த எண்ணம் தோன்றி படத்தின் திருஷ்டியாக அமைந்துவிட்டது ஜி.வி.யின் பிண்ணனி இசை. என்ன பாலா சார்..!! இளையராஜா இல்லாட்டியும் அட்லீஸ்ட் யுவனையாவது புக் பண்ணிருக்கலாம்.!! படம் இன்னும் பெரிய அளவில வந்திருக்கும். இப்போ பாதிக்கிணறு தான்.

படத்தின் இரண்டாம் பாதியில் வரும் அந்த “தன்னைத்தானே” பாடல் படத்தின் போக்குக்கு சற்று வேகத்தடையாக அமைகிறது. ஆனால் ‘ஆங்கிலேயன் வந்தது கிறித்துவத்தைப் பரப்புவதற்கு தான்’ எனும் சுடும் உண்மையைப் பதிவு செய்கிறது. சில காட்சிகளில் பிளாக் காமெடி வகை வசனங்கள் இருக்கும். மறைமுகமாக கிண்டல் செய்யப்படும் அந்த இடங்கள் ரசிக்க வைக்கின்றன. குறிப்பாக வைத்தியம் பார்க்கிறேன் பேர்வழி என்று கிறித்துவத்தைப் பரப்பும் அந்த ‘உண்மையான’ (!!??) டாக்டரின் கதாபாத்திர அமைப்பு.

படத்தின் இரண்டாம் பாதியின் ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் ஒரு தனி பதிவே எழுதலாம். அவ்வளவு விஷயங்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் அதையெல்லாம் சொல்லி திரையில் காணும் அந்த அனுபவத்தைக் குலைக்க விரும்பவில்லை. இந்த மாதிரியான ஒரு அனுபவத்தை பாலாவால் மட்டுமே தர முடியும் என்பது உறுதி. மற்ற பாலா படங்கள் போல, இந்தப் படத்தின் க்ளைமாக்ஸிலும் வெறித்தனமான ஒரு சண்டையையோ, வன்முறையையோ வைக்காமல் யதார்த்தமான, மனதைப் பிழிகிற ஒரு முடிவை வைத்துள்ளார். இந்த முடிவுக்காகவே இந்தப் படம் எனக்கு ரொம்பப் பிடித்தது எனலாம். நாவலை அடிப்படையாக வைத்து எடுத்திருந்தாலும் இந்தப்படத்துக்காக பாலா எவ்வளவு ஆராய்ச்சிகள் செய்திருப்பார் என்பதை நினைக்கும்போது மலைப்பாக இருக்கிறது. அதுவும் 1940 களின் வாழ்க்கையை அப்படியே திரையில் கொண்டுவருவதென்பது அவ்வளவு எளிது கிடையாது. இன்னொரு தேசிய விருதுக்காக பாலா இப்பவே ரெடியாகி விடலாம். அவ்வளவு உழைப்பு தெரிகிறது படத்தில்.

படம் முடிந்து வெளியில் வரும்போது, என்னுள் நிறைய கேள்விகளை எழுப்பியது. எவ்வளவு பேர் கொடுக்கிற சம்பளத்துக்கு ஒழுங்காக வேலை செய்கிறார்கள் ? வேலை சரியாகப் பார்க்காமல் ஓபி அடித்து விட்டு சம்பளம் ஒழுங்காக தர மாட்டேங்கிறார்கள் என புலம்பிக்கொண்டே அடுத்த கம்பெனி தாவத் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒவ்வொருவரையும் தனது பரதேசி மூலம் சாட்டையடி கேள்வி கேட்டிருக்கிறார் பாலா. யாருக்கு உறைத்ததோ இல்லையோ (ஐ.டி.யில் இருக்கும்) எனக்கு நன்றாக உறைத்தது. அவ்வளவு கொடுமையையும் அனுபவித்தவர்கள் கதை, உண்மையிலேயே நடந்தது என்பதை நினைக்கும்போதே நெஞ்சம் பதறுகிறது. இன்னும் பல தேயிலைத்தோட்டங்களில் இது இன்னும் நடந்துகொண்டு தான் இருக்கிறது என்றும் கேள்விப்பட்டேன். அவர்களின் (இரத்தக்)கண்ணீர்க் கதையை ஒரு ஆவணமாகப் பதிவு செய்த இயக்குனர் பாலாவை தமிழ் சினிமா பெற்றதில் பெருமை கொள்வோம்.